Verstopt

Een goede buur is beter dan een verre vriend. Nog beter is een buur waarmee je vrienden wordt. Jarenlang was het kleine huis met het torentje, dat grenst aan onze tuin in P, overwoekerd door bomen en bramen. Lekker rustig vonden wij. Ooit was het een duiventil, een pigeonnier, dat bij het kasteel (eigenlijk een landhuis maar idereen in P noemt het een chateau) had gehoord. Zo'n of vijftien geleden alweer geleden nam ene Eric er zijn intrek in. Hij liet het opknappen. Er kwam een keuken, een slaapkamer en een badkamer in. Het buitentrapje naar de toren werd gerestaureerd en er kwam een golfplatendak op te liggen. De bomen in de tuin werden gekapt, bramen en brandnetels werden weggemaaid; al gauw had hij een puik gazonnetje waar madeliefjes en boterbloemen hun kans schoon zagen. In de tuin plannte hij een ceder, zo'n zilvergrijze. Een tweede huisje werd het, waar Eric in de weekenden kwam maaien. Maar de goede jongen kreeg een vriendin en samen kregen ze kinderen en al gauw was het huis te klein.
Een jaar of acht geleden werd het een zomerlang bewoond door een vrouw met twee kinderen. Haar opvoeding bestond eruit heel hard tegen haar kroost te schreeuwen, de reactie van de kinderen was nog harder terug te schreeuwen. Ondertussen stond ook de volumeknop van de radio standaard op tien waardoor ze de grootste moeite hadden elkaar te verstaan en zich gedwongen zagen nog harder te blerren. Wij echter konden hen prima horen. En hoewel we er niet al te veel last van hadden, het huisje staat ver genoeg weg en de herrie werd tuininwaarts overstemd door het geklater van de waterval, begonnen wij ons toch wel een beetje zorgen te maken. Maar, tot onze grote opluchting, waren moeder en kinderen diezelfde zomer alweer verdwenen. Het was een vrouw die in scheiding lag, hoorden we later; Eric had haar tijdelijk onderdak verleend. Het huisje stond te koop, maar niet voor lang.
Ruim vijf jaar geleden bleek dat een vrouw, die zich al snel aan ons voorstelde als Patricia, het huisje had gekocht. Zo bescheten als Eric was (hij had de neiging zich achter de struiken te verstoppen om het groeten te vermijden) zo kordaat was Patricia. Of ze haar dochter de waterval mocht laten zien? vroeg ze meteen bij onze eerste ontmoeting - ze was al halverwege. Dat mocht, uiteraard.
Patricia werkt bij de post. Vroeger in de Lorraine, met haar komst naar P in Bourbonne, en onlangs tijdelijk in Fayl. Maar omdat die locatie, tot haar grote spijt werd opgeheven, is ze weer gestationeerd in Bourbonne. Ze houdt niet van stilzitten. Naast post bezorgen, werkt Patricia in de tuin, reist ze de hele wereld rond, scrabbelt ze fervent,  beschildert ze kiezels die ze kunstig rond haar moestuin legt (en in het openbaar, zo ontdekte ik gisteren), en verstopt ze zogenoemde schatten. Een interactief spel waarbij je een doosje ergens verstopt dat anderen dan moeten vinden. Alles wordt zorgvuldig geadministreerd op de app waar zoekers en verstoppers zich verzamelen. Er zijn er die tienduizenden vondsten op hun naam hebben staan. Blijkbaar kun je er aardig verslaafd aan raken. In en rondom P heeft Patricia, als ik het goed begrepen heb, meer dan zeventig schatten verstopt. Zo moet er bij het lavoir aan de Rue de Minette de Beaujeu iets liggen, maar ook op haar buitenlandse reizen is Patricia actief. En op haar wandeling met mij.
Of ze een dagje met me mee mocht lopen, had ze me gevraagd. Ja, leuk, was mijn antwoord. Ze nam een dagje vrij en vogelde het met Frits zo uit dat ze beiden, na hun wandeling, een auto terug naar huis hadden.  Patricia gooide haar kofferbak vol met eten: fruit, gekookte eieren, mueslirepen, een groenteguiche, koffiemousse met slagroom, dadels... Op de trappen van een verlaten huis stalden zij al haar lekkernijen uit voor de foto. Daarna aten wij het op. Lekker was het, en, o ja: een beetje mosterd op de bodem van het deeg van je courgettentaart doet wonderen, vergeet dat niet! 
Toen we aan het eind van de dag langs La Roche Tournante liepen, was Patricia ineens in alle staten. Er moest daar achter die rots een schat verborgen liggen. Ze deed haar rugzak af, klom omhoog en verdween in de bosjes. Ik hoorde alleen nog wat gekraak van takjes. Gevonden heeft ze hem niet, maar ik geloof niet dat dat de pret van het spelletje voor haar kan drukken.
Wat wel op haar drukt is gesodemieter met de liefde: met het vinden van een schat van vlees en bloed, laat maar zeggen, en eentje bovendien van kwaliteit. Het gaat te ver hier daarover iets te schrijven, maar laten we het erop houden dat de man met wie ze nu verkeert zich voor zichzelf verstopt. Hij wil niet weten en niet kennen, en houdt de boot zowel af als aan. Echt gevonden worden wil hij blijkbaar niet. Hij wacht en laat de dingen op hun beloop. En zij zit met de gebakken peren die, als hij niet oppast, gare rapen worden. 
Na afloop van de wandeling dronken we als doorgewinterde clochards (perzik)bier (zonder alcohol) op een bankje bij een fontijntje. Echte zwervers zijn we niet, Goddank. Ik ging naar mijn chambre d'hote, zij ging terug naar P. En 's avonds stuurde ze me deze link:

https://www.relive.cc/view/veqzmdRgL76