Hellend Vlak

En opeens was het daar, het hellend vlak van Ronquieres. Zoals ik bij het binnengaan van Brussel ineens op het atomium was gestuit, zo kreeg ik hier plots dat hellend vlak in het vizier. 
William had mij er al op geattendeerd – als ik het kanaal volgde, zou me dat een paar kilometers schelen (op wat anders  een lange dag zou worden),  en dan zou ik het wereldberoemde Hellende Vlak van Ronqieures zien. Voor menig Belg ook beroemd omdat het ook over het rechtzetten van een andere oneffenheid ging: Vlaanderen had meer gespendeerd aan publieke werken dan Wallonië dus de Walen hadden nog iets tegoed: dat werd dat hellend vlak, vertelde William me en William was planoloog dus hij kon het weten.
Ik had hem ontmoet op maandag, de dag voor ik Brussel in zou lopen. Hij was een beetje mijn redding, want het is paasvakantie in België en het was mooi weer geworden dus buitenliefhebbers waren erop uitgetrokken, waarmee hun deuren voor mij gesloten waren – zij waren zélf op zoek naar gastvrijheid. Maar William niet, want William had Oekraieners opgehaald in Polen. Je kunt wel komen, zei hij aan de telefoon, maar je moet niet te vroeg komen want dan zitten er nog vluchtelingen hier. Oei, was dat nou wel zo’n goed idee dacht ik toen nog – moest ik hem belasten met mijn vakantieprobleempjes terwijl hij het lot van de wereld, of dan tenminste Oekraieners op zijn schouders had genomen? Maar ik zat enorm omhoog dus ik zei ja. Bij aankomst in Grimbergen bleek ook nog eens dat zijn zoontje zijn voet had gebroken en daar bovenop een griepje had. ‘t Ventje lag languit op de bank. William had net de handdoeken gewassen – ze waren bijna droog. Hij liet me mijn kamer zien en vroeg of ik al honger had. Niets hadden we afgesproken over het eten, maar William was ervan uit gegaan dat ik ook bij hem de maaltijd wilde gebruiken, dus hij ging iets voor ons maken, want zo is William. Na het douchen trof ik hem redderend in de keuken. Hij vertelde mij, en zijn broer die via de achterdeur de keuken in kwam, hoe de reis naar Polen was geweest. Gelachen had hij ook nog, bijvoorbeeld toen bleek dat ze de hulpgoederen (die ze op de heenweg hadden meegeonomen) op de verkeerde plek hadden afgeleverd. Waar zijn de spullen? vroeg de contactpersoon ter plaase. Oei, al afgegeven. Maar waar dan? Blijkbaar was er iets misgegaan. Met die spullen kwam het goed, en het kwam ook goed toen hij per ongeluk de verkeerde afslag nam en, onzeker of hij nog kon draaien, ontdekte dat hij linea recta, met zijn gevluchte Oekraieners, naar Oekraiene reed. Bij de Tefko (heet die  supermarkt in Polen zo?) was het gezin dat hem was toebedeeld bij hem in het busje gestapt samen met poes Funny.
Een paar dagen konden ze tot rust komen in Williams huis, en hij zag dat het ene vwerkte, dat er wat rust in die peniekerige ogen kwam. En, ik vond het leuk dat hij daar zo zonder gene over sorak, hij bemerkte ook hoeveel kleingeestigheid bij hem de kop opstak op sommige momenten. Als iemand de koelkast opentrok en dat hij dan inwendig protesteerde: ja, maar dat is wel mîjn koelkast). Geen heilige dus, maar gewoon iemand met alle mitsen en maren, maar die ondertussen wel van aanpakken weet en houdt. Dus toen de pater uit Grimbergen hem meevroeg om spullen te brengen en mensen op te halen zei hij ja. En toen ik belde, opnieuw: ja. En terwijl hij sprak, gaarde de vis in de pan, en verbrandde de broccoli in de over. Maar geroosterde broccoli is erg lekker. Hij vertelde me ook nog hoe hij ertoe kwam zijn huis aan te bieden aan mensen die de camino lopen (wat ik dus niet ben). Zelf was hij per fiets naar Santiago gegaan. Vijf dagen na vertrek werd hij bestolen. Van buitenlangs werden zijn pasport, pinpas en zijn geld uit het netje van zijn tent gejat. Behalve zijn tentje en zijn fiets en nog zo wat, had hij niets meer van waarde. Aangewezen was hij nu op mensen die hem geld leende of gaven en hem voor nop onderdak boden. Later besloot hij dat vertrouwen terug te geven.

Bij het ontbijt bekeken we de kaart. Hij wees me me op het afstekertje, waardoor ik  zo’n anderhalf uur het hellend vlak in het oog gehad.

Ik moest denken aan mijn zwager die met zijn oude vrachtschip pleziervarend naar Zuid-Frankrijk was gegaan. Vele sluizen had hij genomen. Maar of ze voor de spelevarenden ook alles uit de kast trokken, wist ik niet. Op dat moment werd ik gebeld door Frits, die onderweg was naar Seneffe om een eindje met me mee te lopen. Ja, ook zijn broer, vertelde hij me, was door (over, op?) het Hellend Vlak geweest. 

Daar was het dan. Eerst voor me, toen naast me, toen boven me.

Vlak daarvoor had ik caravans gezien en blaffende honden gehoord: gens de voyages. Ik vond het wel wat cru dat mensen die zo aan hun vrijheid zijn gehecht hun honden in de berm aan de ketting leggen.

Maar ik heb er niets van gezegd. Wel vroeg ik aan het meisje dat de hondjes water kwam brengen de weg. Kon ik hier onder het vlak door? Ze had geen idee. Ze waren nog maar net gearriveerd. Uit Bretange kwamen ze. Hoe lang ze hier gingen blijven, wist ze niet.
En toen ik aan de andere kant van het vlak mijn weg vervolgde werd er een bootje in die bak met water omhoog getrokken, een pensionadabootje, pleziervaart deed dus idd gewoon mee.

 En toen dook ik weer de natuur in, en zei vaarwel tegen Het Hellend Vlak:

En zo geschiedde en nog veel meer. Ik volgde mijn weg langs het oude kanaal dat, met de komst van het nieuwe (zo’n vijftig jaar geleden) in onbruik raakte. En de rest volgt later.