Loslaten

Gisteren heb ik afscheid moeten nemen van de Maria-blauwe vriend die me vier weken vergezeld heeft (zie daarvoor Talisman, een van de eerste verhalen op deze blog) en meteen vandaag al werd ik overvallen door gevoelens van spijt. Niet alleen omdat ik hem mis, maar ook omdat mijn geluk me hedenochtend, nog voor het ontbijt, me in de steek liet. Ik presteerde het om met mijn opinelletje (nb net zo’n opinel als ik aan Carina kado deed!) in mijn vinger te snijden, gewoon door het (heel stom, ik weet het) dicht te klappen terwijk mijn vinger er nog tussen zat. Rats: een dikke, roestige snee in mijn wijsvinger. Het kan ook zijn dat ik ‘gestraft’ werd omdat ik mijn mes gebruikt had bij het lossnijden en mij wederrechtelijk toeëigenen van een kleinnood dat ik, ter vervanging van le petit ballon bleu, aan mijn rugzak ging binden.

En ik was het dorp nog niet uit of de kamer die ik in Varenne-en-Argonne gereserveerd had, werd zonder opgaaf van reden – of die reden was er wél, er waren andere gegadigden, maar waarom zij de voorkeur boven mij genoten? –afgezegd. Meer dan een uur heb ik aan de kant van de weg gezeten om iets anders te regelen. Ook de airB&B-kamer die ik dan eindelijk gevonden had, ging op het laatste moment aan mijn neus voorbij. Mijn vertrouwen in mijn geluk én in de mensheid, dat toch echt een flinke boost had gekregen, werd flink op de proef gesteld. En toen werd het ook nog koud. In al die weken is het me nooit eerder overkomen dat ik om half twee nog niet wist waar ik die avond slapen zou, maar nog geen 25 uur nadat ik mijn talisman had moeten achterlaten, was ik hopeloos verloren – had ‘moeten’, ja, want ik heb sterk de indruk dat ik weinig in de melk te brokkelen had.
Eergisteren al begon mijn vriend, juist toen ik La Neuville-en-Maire verlaten had, te zeuren: of hij niet eens van mijn rugzak mocht. Even later bekende hij hier te willen blijven – alsof hij wist wat mij de volgende dag zou geschieden en hij zichzelf dit lot wilde besparen! 
Het was mooi daar, erg mooi, een ondergelopen bos, waar ik de reeën (zo bleek later, want eerst was er alleen geluid) door het water hoorde klotsen. Op zoek naar de bron van dat zware, holle, volle, natte, gewoel, zag ik ze gaan, in colonne: glotsj, glotsje, glotsj, tussen de bomen die onder water stonden. Mystiek, een beter woord heb ik er niet voor. En ergens toen, met de talisman in de broekzak, moet ik begrepen hebben dat ik hem echt moest laten gaan: ik begreep ook wel wat hij hier zocht. Toen ik dan de dag erop, na een nogal vieze, maar geweldige, gite d’etappe bij niemand minder dan Jean-Marie Milhau (die ooit nog meedeed aan de Franse kampioenschappen crossfietsen

waarbij hij overigens door de grote jongens van de weg werd gefietst) mijn laatste stappen in de Ardennen zette, wist ik dat het moment daar was. Ik mocht mijn kleine vriend niet meenemen, de grens over (ik heb het hier uiteraard niet over de Belgisch-Franse-grens, want die was ik dagenterug al gepasseerd).
Ook de meteoriet (in gewicht, kleur en aanzien het tegendeel van mijn talisman)  die ooit uit de hemel was komen vallen en jarenterug door een vriend van Jean-Maire werd gevonden in het bos, en die sindsdien bekend staat als de meteoriet van Mont-Dieu, beschouw ik achteraf gezien als een teken.

Het moment was daar. Vandaag (gisteren dus) op de negenentwintigste dag, vier weken nadat wij uit Amsterdam vertokken waren, en ik op tweederde van mijn tocht was, moest het gebeuren. En toen ik dan door Sint-Pierremont kwam werd ik bevangen door een hevige aandrang om hier en nergens anders (ook mijn eigen P maakt immers deel uit van een gemeente met dat Pierremont in de naam) mijn vriend los te laten. Overvallen door hevige emoties en een diep gevoel van verlies, besloot ik de kleine jongen nog een keer te fotograveren. Dat had ik, sinds le grand départ niet meer gedaan. Wellicht dat hij ooit bij toeval in beeld kwam, hier bijvoorbeeld in mijn kamer in Mont Dieu:

Maar ook bij de Twaalfuurtjes had de arme zich, aan de rechterzijde van de rugzak bevonden: buiten het oog van de camera dus. Ik besloot hem, voor één keer, even heel dicht, zeer dicht zelfs, bij me te houden.

Wie goed kijkt ziet hem in het Hemelse blauw onder mijn rechteroor.
Voor wie dat te veel moite vindt:

Kort daarna dan was er geen ontkomen meer aan. 
Hoe laat mijn vriend en ik uitieindelijk uit elkaar zijn gegaan, ga ik hier niet zeggen omdat het half een (12.30 uur) was en Carina daaruit het nodige zou kunnen afleiden, maar geloof me: de plek kwam als geroepen, en waardiger dan dit kon ons afscheid niet zijn.
Én, mocht u zich zorgen maken, rond een uur of drie vandaag begonnen mijn kansen weer te keren. Ik vond een gite d’étappe die het in zijn prijsvoering goed voorheeft met de reiziger alleen – en hoe alleen ik was na zo’n dag laat zich raden. Weliswaar was deze gite niet op loopafstand, maar hij zou me – geluk bij een ongeluk – linksom of rechtsom wel in één dag vér voorbij dat verdomde Varenne en A. brengen. Al (of pas) na een uur asfalt passeerde de eerste auto. Meteen nam die me mee, ook de tweede auto die ik zag, stopte voor mijn omhooggestoken duim. Auto numero drie liet nog geen tien minuten op zich wachten, nummero vier bracht me helemaal naar hier: Villers en Argonne. Reeds om vijf uur stond ik onder de douche, in de zekerheid dat ik een nieuwe talisman gevonden had, of er geen meer nodig had, dat kan natuurlijk ook. Quoi qu’il soit, die hemelsblauwe bloemen neem ik  mee naar huis, waar dat ook moge zijn.