Nog negen dagen

Hier zit ik, achter mijn computer, en oefen op dit wandelblog – reislog formeel – dat ik heb aangemaakt om, terwijl ik van Amsterdam naar P in de Haute Marne loop, met jullie in contact te blijven of geraken. Het voelt raar aan iedereen en niemand in het bijzonder te schrijven. Het is anders dan echte brief of mail, maar ook anders dan een boek of een stukje voor de krant, maar allée het zal wel wennen. Gisteravond had ik de buurvrouw op bezoek. Omdat mij, onder het genot van een glaasje Filliers, een heuse fanfareband in het vooruitzicht werd gesteld, heb ik de knoop doorgehakt en de definitieve vertrekdatum bepaald: vrijdag 25 maart. Zo'n band moet je ruim op tijd boeken; zéker als je die zo kort na afschaffing van de laatste coronamaatrdegelen aan laat rukken. Ondertussen is mijn rugzak, het zal niemand verbazen, al ruim een week klaar voor vertrek. Alleen de vullingen voor mijn potlood moet ik nog ergens kwijt zien te geraken. Ik heb geen zin in de ballast van een kokertje, maar wil ook niet dat ze breken – een probleem waar ik nog niet helemaal uit ben. Ja, het is bizar om, terwijl de flats in Kyiv in brand staan, aan het langwandelen te gaan, maar thuisblijven zal het vuur niet blussen. Dus ik ga. Ja, ik ga. Ik ga! Ik ben van plan om elke dag op hetzelfde tijdstip, laten we zeggen 12.00 uur (zo dan is die knoop ook doorgehakt), een foto van mijzelf en de omgeving te maken. Die plaats ik dan meteen in dit blog. En eens in de zoveel tijd zal ik, als de rugzak af is, op mijn telefoon met mijn Bluetooth-toetsenbordje een stukje tikken. Jullie gaan van me horen.

Groet! Yol