Talisman

Ik ben er klaar voor, de rugzak is er klaar voor – vriend Rutger gaf me een prima sluitend kokertje voor de vullingen van mijn potlood – nu corona nog. De maatregelen zijn afgeschaft, maar de ziekte kreeg mij, en vooral afdeling Bickerseiland in het Sarphatihuis waar Yvonne zit, toch nog te pakken. Ik heb mijn vertrek uitgesteld tot maandag zodat ik, zonder beperkingen, afscheid van haar kan nemen. Frits en Yvonne gaan me vanuit de Roetersstraat uitzwaaien. Geen fanfare dus, wél een heuse talisman. Carina gaf me een klein geschenk: een blauw rond hangertje uit de erfenis van haar moeder. Ik zie daarin een wereldbol zó klein dat je er zelfs Rusland niet op kunt zien. En terwijl ik dit typ komt Carina binnen met een opdracht: of ik hem, deze grenzeloze wereld, ergens onderweg kan verstoppen, zodat zij hem op een dag kan vinden. En of ik dat kan!

Zeven kilo weegt mijn rugzak, voor wie het weten wil – en wie wil dat nou niet?. Dat is mét water en nog zonder brood en kaas. Ook zonder tent en kookspullen, trouwens, want die laat ik thuis. Wél heb ik een matje, een dekentje en een lakenzak bij me.