Pfrgrrfff

Nou, dag hoor!

‘Pfrgrrfff’ klonk het zojuist. En toen was het stil. Niemand die vroeg ‘Wat was dat voor een zucht?’ Zo klinkt alleen zijn dus. ‘Ontspanning’, is het antwoord op de niet gestelde vraag. Of: ‘uitwaaierende emoties’.  Wiebelig was ik toen Frits en ik vlak voor het zwaaien allebei nog even een gezamelijk plasje in de bosjes van Ganzehoef deden. Huilerig was ik toen ik me omdraaide. Stupefait toen ik ontdekte dat ik meteen al verkeerd gelopen was. Opgelucht (omdat ik op tijd het Trekvogelpad voor het Floris V-pad had verruild) toen ik de brug over de Gaasp nam. Onwetend toen ik door het Diemerbos liep – geen idee dat dat bestond. Stoer voelde ik me toen ik het Amsterdam-Rijnkanaal overstak, een kind toen ik voorbij Weesp langs de Vecht liep (want opeens kwam het me voor dat stoer zijn bij kinderen hoort die hun horizon verleggen). Opgetogen toen ik het fort bij Uitermeer zag. Denkerig toen ik langs een N-weg liep. Al die paden die ik al zo vaak gelopen heb, met die en die en vooral met Frits – en hoe zou het toch met Tonnie zijn? Voldaan toen ik op het graspad in het veen de vogels hoorde fluiten. Braaf toen ik Jacqueline E van vrienden op de fiets liet weten op een uurtje lopen te zijn. Moe toen ik in Ankeveen aankwam. Blij dat het huis van Jacqueline aan het einde van de straat lag, tegen de bosrand aan. Vertwijfeld toen ik mijn toetsenbordje meenam naar de steiger (moest ik nou echt meteen een stukje schrijven?). Vredig toen ik naar de Elsen in het veenbos keek. Uitverkoren toen ik gezelschap van een zwaan kreeg. Schoon toen ik de douche uitkwam. Rozig toen ik de magnetron aandeed. Gelukkig toen ik mijn ravioli at – wat kan Frits toch lekker koken! Blij dat hij er is al is hij dan niet hier. Weemoedig ook. Ergens toen moet die zucht geklonken hebben.