Snelwandelen

Ze had een ernstig auto-ongeluk gehad; ze  was het leven moe en op het nippertje gered; ze had het hoog (veel te hoog) in haar bol… Er deden nogal wat verhalen de ronde over de vrouw die op zeker moment over de Koolwijkseweg wandelde. Een jaar of veertig was ze en ze ging in snelwandelpas de weg af en kwam met dezelfde snelle pas weer terug. Ik zag haar vrijwel iedere ochtend vanuit het keukenraam voorbij stiefelen en een half uur later kwam ze dan weer terug. Ze keek altijd recht voor zich uit (vandaar dat te hoog in de bol) en leek niet aanspreekbaar; ook niet voor mij. Wel had ik een zekere bewondering voor het feit dat ze iedereen in het ongewisse liet over het waarom van haar heen- en weergeloop op de Koolwijkseweg. Alsof ze het alleen al daarom deed, omdat het zo ongerijmd was. 

Dat raam (links op de foto) en het raam van de woonkamer (rechts daarvan) zijn nog dezelfde. Maar die brug, de pilaren, de dakkapellen, de treurwillg, de sierkers en de uitbouw waar ooit een oude perelaar stond…  Alles is anders maar ik herken het ouderlijke huis onmiddelijk. Het is nog altijd een blokkendoos. En mocht er iemand naar buiten hebben gekeken om een uur of één vandaag, dan had hij of zij mij zien lopen. Mét rugzak en stok – ik liep een beetje mank. Wat die daar doet, hoorde ik ze denken. Tsja, ik vond het zelf ook een beetje raar en ik heb nog getwijfeld. Maar het ging al weer beter dus ik durfde het aan.

Het begon vlak nadat Kees me op de route had afgezet. Ik had in Gouda bij hem en AnneBabet geslapen. A had me opgepikt in Oudewater. En, oh wat was ik blij en gelukkig toen ik onder de douche stond. Ik had echt iets te lang gelopen, dat voelde ik wel, maar ik had lekker gegeten – K had Shusuka (of hoe je dat maar schrijft) gemaakt – en echt diep geslapen dus ik dacht dat ik wel gerecupereerd zou zijn. En in de auto terug naar Haastrecht was ik fris en sterk. En K en ik hadden geestige  poep- en seksgesprekken gevoerd. We hadden het gevoel dat menig podcaster jaloers op ons zou zijn. En K liep nog een stukje met me mee en maakte foto’s.

En ik vergat een foto van hem te maken. En er was de avond daarvoor in Nieuwer ter Aar nog door Carry en Nico voor mij gebeden, en hoewel ik niet in God geloof beschouw ik dat toch als iets waar je beter mee dan om verlegen kunt zitten (voor een goed gebed wil ik mijn ongeloof best een tijdje opschorten). Maar Kees was nog niet uit het zicht of mijn rechterbeen begon op te spelen op de plek waar hij knikt met de voet. 

De schoen anders strikken hielp niet, de voet minder afrollen hielp niet, meer afrollen ook niet. Achteruit lopen hielp ook al niet. Na een uurtje liep ik mank. Nadenken over al die keren dat ik pijntjes had die toch weer over gingen, dat hielp. En een Ibuprofennetje, dat hielp ook. En die stok dus. Maar ik ben de Koolwijkseweg alleen maar heen gegaan, niet terug. Dat is ook niet meer nodig want de weg loopt niet meer dood. Er is een fietspad aangelegd naar Berkenwoude. Erg mooi, vond ik dat.

Alleen wel jammer voor die mensen die dat manke vrouwtje niet terug hebben zien lopen.